Το graffiti δεν είναι “παίρνω ένα σπρέι και μουντζουρώνω τους τοίχους”. Είναι τέχνη που κρύβει μέσα της τις ευαισθησίες όσων ασχολούνται. Είναι τρόπος έκφρασης για πολλά παιδιά, ενώ και για μας τους πιο παλιούς παραμένει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας».
Στα 15 του ο Γιάννης άρχισε να γράφει σε τοίχους, όπως έκαναν και άλλα παιδιά της ηλικίας του, χωρίς να είναι βέβαιος για ποιο λόγο το κάνει. Το νεαρό της ηλικίας του δεν τον έπειθε πως τότε έκανε κάτι παράνομο. Στην πορεία των χρόνων ήρθε σε επαφή με άλλους καλλιτέχνες, έμαθε για την τέχνη του graffiti, ενώ άρχισε να φτιάχνει το προσωπικό του στυλ, σχεδιάζοντας χαρακτήρες. Σήμερα, ο Sake, όπως είναι γνωστός, είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, με διεθνείς διακρίσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, ενώ έχει εξελίξει το στυλ του σχεδιάζοντας φωτορεαλιστικά πορτρέτα, ακόμα και σε καμβά. Συνοδοιπόρος, ο Γιώργος, γνωστός στον χώρο των γκραφιτάδων και της hip hop μουσικής ως Dask. Από τα 13 του άρχισε να παρακολουθεί άλλους γκραφιτάδες και έκανε ατελείωτα ξενύχτια σχεδιάζοντας μέχρι να φτάσει στο προσωπικό του στυλ.
«Υπάρχει μια ιδιότυπη μάχη ανάμεσα στις ομάδες των γκραφιτάδων. Το να βάλεις την υπογραφή σου σε σημείο που θα περάσουν και θα το δουν όλοι είναι θέμα εγωισμού. Είναι μια μορφή τέχνης που, ειδικά τα πρώτα χρόνια, συνδυάστηκε, δυστυχώς, με τον βανδαλισμό και υπήρξαν τρομερές διώξεις. Τα πράγματα σήμερα είναι διαφορετικά, παρ΄ όλο που αυτά τα φαινόμενα δεν έχουν εκλείψει εντελώς», τονίζει ο Dask.
Χρώμα παντού!
Τοίχοι, γέφυρες, μάντρες, ακόμα και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα είναι ιδανικά σημεία για τους γκραφιτάδες. Δεκάδες σπρέι, αγορασμένα ως επί το πλείστον από το χαρτζιλίκι, χρησιμοποιούνται για την ολοκλήρωση ενός έργου, ενώ θέματα είναι συνήθως χαρακτήρες, πρόσωπα, ήρωες κόμικς ή άλλες δημιουργίες των καλλιτεχνών. Το βάψιμο μιας επιφάνειας παύει να είναι παράνομο, αν υπάρχει άδεια από τον φορέα ή τον ιδιώτη στον οποίο ανήκει, κάτι που πλέον είναι γνωστό τόσο στους ίδιους τους γκραφιτάδες όσο και στην αστυνομία.
Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένοι άγραφοι νόμοι, οι οποίοι ακολουθούνται ευλαβικά: Ποτέ δεν σβήνεις “ιστορικά” graffiti, δεν βάφεις πάνω σε έργο παλαιότερου καλλιτέχνη, ειδικά αν εκείνος έχει φύγει από τη ζωή, δεν βάφεις αρχαιολογικούς χώρους, μνημεία και εκκλησίες, ενώ για να βάψεις στην περιοχή κάποιας ομάδας πρέπει να έρθεις σε επαφή μαζί της.
«Είναι ζήτημα σεβασμού, δεν σημαίνει πως όπου βρεις τοίχο ή επιφάνεια πας και βάφεις», επισημαίνουν, ενώ αναφέρουν ότι σε περιπτώσεις που παραβιαστούν οι παραπάνω “νόμοι” δεν λείπουν και τα επεισόδια ανάμεσα στις ομάδες. «Στο εξωτερικό έχουν βγει ακόμα και όπλα. Στην Ελλάδα, φυσικά, δεν υπάρχουν τόσο ακραίες καταστάσεις, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν έρθει στα χέρια αν κάποιος δεν τηρήσει αυτά που πρέπει», επισημαίνει ο Dask.
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Αthens-graffiti: Άρθρο ---Άλεξ Μαρτίνεζ
Αthens-graffiti: Άρθρο ---Άλεξ Μαρτίνεζ
: Σ τη διασταύρωση της οδού Πυθέου και Ηλ. Ηλιού, στον Νέο Κόσμο, ο Άλεξ «γέννησε» πριν μερικούς μήνες έναν κήπο. Σταγόνες νερού δροσίζουν τα τεράστια, καταπράσινα φύλλα του δέντρου, δύο κατακόκκινες πασχαλίτσες κατηφορίζουν,μοβ, λαχταριστοί καρποί εκτοξεύονται στον αέρα,γαλανός ουρανός...
Πρόκειται για το «πράσινο» freestyle γκράφιτι που έβαψε ο Άλεξ σε μια πολυκατοικία, κατά παραγγελία μιας φίλης του.
Με full time δουλειά 3 ημερών, υπό τα χαρούμενα ξεφωνητά
και τον ενθουσιασμό των παιδιών και των κατοίκων της γειτονιάς,
έδωσε μια εύκολη και απλή λύση στη λυπητερή αχρωμία.
«Δεν υπήρχε περίπτωση εκεί,ανάμεσα στις πολυκατοικίες,
να γίνει ποτέ κήπος ή πάρκο. Οι άνθρωποι πνίγονται στην καθημερινότητά τους
από το τοπίο που βλέπουν κάθε πρωί που βγαίνουν από το σπίτι τους.
Αυτό το σχέδιο σίγουρα είναι μια “ανάσα” –αν και ζωγραφιστή– στη γειτονιά.
Ο καθένας, βέβαια, έχει τη θεωρία και την άποψή του…».
Ο Άλεξ Μαρτίνεζ γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια στη μικρή πόλη Ρέντινγκ της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ.
Η μαμά του είναι Ελληνίδα και ο μπαμπάς του Μεξικάνος,αλλά πάντα ταξίδευαν πολύ:
έχει ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής του στη Νέα Υόρκη, το Βέλγιο, το Λονδίνο.
Από μικρός έβαζε στις αποσκευές του πρώτα τις μπογιές και τα σπρέι του
κι έβγαινε στους δρόμους των πόλεων για «το καλύτερο μάθημα γκράφιτι».
Ξεκίνησε από tagging, δηλαδή υπογραφές, μέχρι να φτάσει σε τεράστια, πολύχρωμα
και άρτια τεχνικά γκράφιτι.
Το μεγαλύτερό του είναι στο Λονδίνο και το σπόνσαρε ο Steve Lazarides,
ένας πολύ σημαντικός γκραφιτο-ατζέντης (είχε αναλάβει και τον Bansky παλιότερα).
Ένα χόμπι που στη συνέχεια –και χωρίς να το κυνηγήσει– έγινε επάγγελμα.
Εδώ και 2 χρόνια περίπου έχει έρθει στην Ελλάδα.
Μεταξύ Ερεσού και Αθήνας, εμπνέεται από οτιδήποτε,ανάλογα με τη στιγμή και τον τόπο στον οποίο βρίσκεται,και βρίσκει πρόσφορο έδαφος και υποστήριξη για την τέχνη του.
Το αθηναϊκό, αστικό τοπίο χρωματίζεται σʼ έναν πόλεμο κατά του γκρίζου.
: Σ τη διασταύρωση της οδού Πυθέου και Ηλ. Ηλιού, στον Νέο Κόσμο, ο Άλεξ «γέννησε» πριν μερικούς μήνες έναν κήπο. Σταγόνες νερού δροσίζουν τα τεράστια, καταπράσινα φύλλα του δέντρου, δύο κατακόκκινες πασχαλίτσες κατηφορίζουν,μοβ, λαχταριστοί καρποί εκτοξεύονται στον αέρα,γαλανός ουρανός...
Πρόκειται για το «πράσινο» freestyle γκράφιτι που έβαψε ο Άλεξ σε μια πολυκατοικία, κατά παραγγελία μιας φίλης του.
Με full time δουλειά 3 ημερών, υπό τα χαρούμενα ξεφωνητά
και τον ενθουσιασμό των παιδιών και των κατοίκων της γειτονιάς,
έδωσε μια εύκολη και απλή λύση στη λυπητερή αχρωμία.
«Δεν υπήρχε περίπτωση εκεί,ανάμεσα στις πολυκατοικίες,
να γίνει ποτέ κήπος ή πάρκο. Οι άνθρωποι πνίγονται στην καθημερινότητά τους
από το τοπίο που βλέπουν κάθε πρωί που βγαίνουν από το σπίτι τους.
Αυτό το σχέδιο σίγουρα είναι μια “ανάσα” –αν και ζωγραφιστή– στη γειτονιά.
Ο καθένας, βέβαια, έχει τη θεωρία και την άποψή του…».
Ο Άλεξ Μαρτίνεζ γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια στη μικρή πόλη Ρέντινγκ της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ.
Η μαμά του είναι Ελληνίδα και ο μπαμπάς του Μεξικάνος,αλλά πάντα ταξίδευαν πολύ:
έχει ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής του στη Νέα Υόρκη, το Βέλγιο, το Λονδίνο.
Από μικρός έβαζε στις αποσκευές του πρώτα τις μπογιές και τα σπρέι του
κι έβγαινε στους δρόμους των πόλεων για «το καλύτερο μάθημα γκράφιτι».
Ξεκίνησε από tagging, δηλαδή υπογραφές, μέχρι να φτάσει σε τεράστια, πολύχρωμα
και άρτια τεχνικά γκράφιτι.
Το μεγαλύτερό του είναι στο Λονδίνο και το σπόνσαρε ο Steve Lazarides,
ένας πολύ σημαντικός γκραφιτο-ατζέντης (είχε αναλάβει και τον Bansky παλιότερα).
Ένα χόμπι που στη συνέχεια –και χωρίς να το κυνηγήσει– έγινε επάγγελμα.
Εδώ και 2 χρόνια περίπου έχει έρθει στην Ελλάδα.
Μεταξύ Ερεσού και Αθήνας, εμπνέεται από οτιδήποτε,ανάλογα με τη στιγμή και τον τόπο στον οποίο βρίσκεται,και βρίσκει πρόσφορο έδαφος και υποστήριξη για την τέχνη του.
Το αθηναϊκό, αστικό τοπίο χρωματίζεται σʼ έναν πόλεμο κατά του γκρίζου.
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)